2020 is een bijzonder intens jaar. Het coronavirus heeft de wereld in zijn greep.
Ook Sawes en Inba Seva Sangam bleven niet gespaard. Saweslid Marleen Voeten werd geconfronteerd met het coronavirus. Ondanks de zware revalidatie blijft ze zich verder inzetten voor de projecten.
Sawes lid Theo Nuyts (1933-2020) reisde op 19 mei naar de overzijde na een rijk gevuld leven en liet een grote leemte achter hier en in Sevapur.
Gids, inspirator, raadgever, motivator, poëet, sportman, natuurmens, ‘Belgian swami’, ‘seva’man, en nog veel meer… Zijn leven was gebaseerd op een sociaal, cultureel en sportief engagement, zijn drie pijlers. Dit alles doorweven met een diepe spiritualiteit en taalvirtuositeit.
Theo schreef het editoriaal van onze nieuwsbrieven en verbeterde ze taalkundig .
In 2009 ontdekte Theo Sevapur. Dit raakte zijn ziel, levensfilosofie en geest zo dat hij zich onmiddellijk onvoorwaardelijk inzette voor de projecten van Lea Provo. Na zijn 80 ste reisde hij voor de eerste maal buiten Europa en vloog dan ineens nog 4 maal naar Sevapur. De laatste keer in 2018 op 85 jarige leeftijd. Daar vond hij herkenning van zijn idealen, de natuurverbondenheid, godsverbondenheid, menselijke en goddelijke samenwerking voor een leefbare wereld . De verbetering van de levenssituatie van verwaarloosde en achtergestelde bevolkingsgroepen op basis van de filosofie van Gandhi raakten hem diep.
‘Bij een bezoek aan één of andere stad of plek zeggen we soms ‘hier zijn we nog geweest’. Bij aankomst in Sevapur zuchten we ‘hier zijn we te lang weggeweest.’
Theo had een direct en hartverwarmend contact met de boeren, de kinderen, de ladies, de dieren… zij herkenden in hem een rots in de branding en liefdevolle steun…’seva’ beoefende hij in woord en daad. De meditaties verwarmden zijn hart. .
Hij stimuleerde de board, de werking van Inba Seva Sangam en Sawes via teksten, daden, zijn nooit aflatende vurige steun en geloof in het werk. Ter ere van Theo en ter inspiratie van de kinderen zal er in de Annai Lea school een portret van hem geplaatst worden.
Nog dit jaar, februari 2020 op zijn 87ste diende hij een nieuwe subsidie aanvraag in , in zijn gemeente Hove, voor de installering van een bakkerij in de Annai Lea school. Dit werd postuum goedgekeurd. Zo kunnen de kinderen het vak van bakker leren. Door de verkoop van brood en koekjes kunnen er inkomsten gegenereerd worden voor de school. Zij gaat ‘Theo’s bakery’ genoemd worden en dit gaat vast en zeker nog een prachtige verwezenlijking worden door zijn inspiratie. Theo kon bakken als de beste en verraste ons dikwijls met zelfgebakken brood, cakes, wafels, taarten, chocomousse…altijd overvloedig en om te delen.
Als sportman liep hij marathons, ging op internationale fietsreizen, ging hij dagelijks joggen, geen fysieke uitdaging was hem teveel, wat voor de jongens in het boyshostel een groot voorbeeld en stimulans was…Hij zweerde bij de gezonde invloed van koude douches.
Theo bewerkte zelf de grond en had een grote kennis en liefde voor de landbouw, de bomen, planten en kruiden. Hij kweekte zelf kruiden en groenten. Hij maakte groenten en fruit in, perste sap, brandde koffie, maakte confituur, curry’s…De boeren van Sevapur lagen hem na aan het hart, alsook de kruidentuin en haar producten (moringa, thee…). Op de sfinks was hij ook present om mensen warm te maken voor het project. In 2019 ontvingen we nog bezoek van brother Pandian en brother Prasad die Theo nog wilden ontmoeten.
Theo, blijf ons verder leiden, aanvuren, van de overzijde om ons in te zetten voor de ‘uplifting van the poor, the children, the farmers in remote, rural india’.
